Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

JIVAROS

JIVAROS
Από τις σκληρότερες φυλές του πλανήτη.





Οι Χιβάρος  (Jivaros, Xivaros), είναι μία ισχυρή φυλή ινδιάνων του Ισημερινού, όπου καταλαμβάνουν τα δάση στην ανατολική πλαγιά των Άνδεων στις όχθες του Paute και άλλες βόρειες πηγές των περιοχών. 





Είναι μία φυλή έξυπνων ανθρώπων αλλά και με στοιχεία πολεμοχαρή, που ζει  κυρίως με την αλιεία και το κυνήγι, καθώς επίσης και με την χοιροτροφία. Στις εορταστικές εκδηλώσεις που κάνουν όλοι οι άνδρες της φυλής  φορούν τα κεφάλια των εχθρών τους που σκοτώθηκαν από τα χέρια τους. Το μακάβριο αυτό έθιμο είναι που κρύβει και το περίεργο της υπόθεσης.






Τα επεξεργασμένα αυτά κεφάλια με μεγάλη επιδεξιότητα έχουν το μέγεθος ενός μεγάλου μήλου. Πρόκειται για μία επίπονη διαδικασία αφαίρεσης των οστών. Αφού αφαιρεθούν τα οστά, τότε για διάστημα δύο μηνών τα κεφάλια παραμένουν σε καλάθια γεμάτα με κάποια βότανα τα οποία βοηθούν στην συρρίκνωση των έως ότου πάρουν το μικρότερο μέγεθος.






Τα συνήθη όπλα τους είναι σιδερένια και ξύλινα δόρατα και τόξα. Παράλληλα χρησιμοποιούν φυσοκάλαμα με τα οποία εκτοξεύουν δηλητηριασμένα βέλη σε μια μεγάλη απόσταση με εκπληκτική ακρίβεια. 

Η γλώσσα των  Givaro είναι εξαιρετικά δύσκολη και εντελώς διαφορετική από την Kicina, η οποία είναι η σημερινή γλώσσα ομιλίας του μεγαλύτερου μέρους των άλλων Ινδιάνων στο ανατολικό τμήμα του Ισημερινού.






Μέχρι σήμερα οι πρωτόγονες αυτές φυλές ήταν εντελώς άγριες,και τελείως απομακρυσμένες από τον πολιτισμό. Το 1870 ορισμένοι Γάλλοι ιεραπόστολοι κατάφεραν να διεισδύσουν ανάμεσά τους, και έτσι άρχισαν πλέον να μαθαίνουν για τον κόσμο μας, και αντιστοίχως όλοι εμείς για τον δικό τους τρόπο ζωής.












ΚΑΠΙΜΠΑΡΑ

ΚΑΠΙΜΠΑΡΑ
Το μεγαλύτερο τρωκτικό του κόσμου 





Ο υδρόχοιρος (Hydrochoerus hydrochaeris), είναι το μεγαλύτερο τρωκτικό που ζει σήμερα στον κόσμο. Οι κοντινότεροι του συγγενείς είναι τα αγκούτι, τα τσιντσιλά, και τα ινδικά χοιρίδια. Το συνηθισμένο του όνομα, καπιμπάρα, προέρχεται από το όνομα kapiÿva στη γλώσσα γκουαρανί, που σημαίνει (άρχοντας των γρασιδιών).


Είναι βαρύ και στιβαρό στην εμφάνιση ζώο το οποίο μπορεί να φτάσει σε μήκος  περισσότερο από ένα μέτρο .Το καπιμπάρα έχει κοντό κεφάλι σε σχέση με το σώμα του και δεν έχει καθόλου ουρά .





Πρόκειται για  ημιυδρόβιο ζώο που κατοικεί σε βάλτους και υγροτόπους σε όλη την ζούγκλα της Αμαζονίου. Ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος των ζεστών ωρών της ημέρας βυθισμένο μέσα στο νερό για να δροσίζεται και γι αυτό το σκοπό διαθέτει μια σειρά από χρήσιμες προσαρμογές που το βοηθούν να επιβιώσει πιο αποτελεσματικά στον υδάτινο κόσμο του. Ανάμεσα στα δάχτυλά του έχει μεμβράνες όπως η πάπια που του δίνουν περισσότερη σταθερότητα όταν αυτό κινείται γύρω στις ολισθηρές όχθες του ποταμού και το εμποδίζουν να βυριστεί βαθιά στη λάσπη, όταν βρίσκεται στο νερό. Τα μάτια, τα αυτιά και τη μύτη του βρίσκονται στην κορυφή του κεφαλιού του, επιτρέποντάς του να βυθίζεται πλήρως.





Το καπιμπάρα μοιάζει λίγο στην όψη με τον τεράστιο αφρικανικό ιπποπόταμο  και συμπεριφέρεται με πολύ παρόμοιο τρόπο, καθώς  ξοδεύει τις ζεστές μέρες στο νερό,ενώ βγαίνει στην ξηρά, σε αναζήτηση τροφής έχοντας κάλυψη το σκοτάδι της νύχτας.Είναι φυτοφάγα ζώα και, συνεπώς, τρώνε μόνο φυτά, προκειμένου να πάρουν όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονται. Η δίαιτα του αποτελείται κυρίως από αγρωστώδη και υδρόβια φυτά, μαζί με τα φρούτα και τα μούρα και την περιστασιακή munch σε φλοιούς δέντρων.








Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ




Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε γιά πρώτη φορά  στό περιοδικό (Κήρυξ Ορθοδόξων), αριθ. φύλου 132  



Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει.

Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί  στην Μονή  τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.

Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…

Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…

Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί  στην φωτιάαπό σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…



ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…

Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…

Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.

Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.

Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,

«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…

Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,

«εδώ είναι », 

Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω

«με κοροϊδεύεις;»

Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει, 

«τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:

Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά  καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,

«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»

Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».




ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ 
ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.

Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:

« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…

Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !

Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…

Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…

Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…


Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος.











Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Πυρηνικοί αντιδραστήρες

Πυρηνικοί αντιδραστήρες




Εσωτερικό πυρηνικού αντιδραστήρα
Πυρηνικός αντιδραστήρας ονομάζεται η διάταξη εκείνη εντός της οποίας παράγεται ενέργεια με ελεγχόμενη αντίδραση σχάσης. Ο πυρηνικός αντιδραστήρας θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν μια μεγάλη δεξαμενή όπου το πυρηνικό καύσιμο υφίσταται πυρηνική σχάση απελευθερώνοντας έτσι θερμότητα. Τα άτομα του εν λόγω καυσίμου, υπό ορισμένες συνθήκες, διασπώνται αυθόρμητα εκπέμποντας νετρόνια, τα οποία στη συνέχεια προκαλούν τη διάσπαση άλλων ατόμων, με τελικό αποτέλεσμα μια γεωμετρικά αυξανόμενη αλυσιδωτή αντίδραση.

Στην καρδιά του αντιδραστήρα φέρονται επιβραδυντικό υλικό και ρυθμιστικές ράβδοι ή (ράβδοι ελέγχου  ή ράβδοι ρύθμισης) που συγκρατούν την αλυσιδωτή αντίδραση σε σταθερό ρυθμό έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ομαλή ροή της θερμότητας. Ένα "ψυκτικό μέσο" (που μπορεί να είναι αέριο ή υγρό όπως το νερό) κυκλοφορεί μέσα στον αντιδραστήρα και θερμαίνεται. Στη συνέχεια αυτό οδηγείται σε ένα εναλλάκτη θερμότητας όπου προκαλεί βρασμό σε νερό που υπάρχει εκεί. Ο παραγόμενος ατμός στη συνέχεια θέτει σε κίνηση στροβίλους που παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα αλλά και κινητική ενέργεια.


Ο πυρηνικός αντιδραστήρας εκπέμπει έντονη ακτινοβολία που αξιοποιείται στη παραγωγή ραδιοϊσοτόπων. Η διαρροή της ακτινοβολίας αυτής εμποδίζεται από τα προστατευτικά στρώματα της "θωράκισης" (κελύφους) του αντιδραστήρα. Όλοι όσοι εργάζονται σε τέτοιους χώρους υποχρεούνται να είναι εφοδιασμένοι με ειδικούς φορητούς ανιχνευτές ραδιενέργειας.





Σφαιρίδια πυρηνικού καυσίμου και ράβδος καυσίμου
Συνοπτικά, σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα σχάσης η ενέργεια που απελευθερώνεται από τη σχάση του πυρηνικού καυσίμου χρησιμοποιείται για την παραγωγή ατμού, με τον οποίο τίθεται σε λειτουργία ένας στρόβιλος που με τη σειρά του περιστρέφει μια ηλεκτρογεννήτρια.

Στην πλειοψηφία τους, οι σύγχρονοι πυρηνικοί αντιδραστήρες χρησιμοποιούν ως καύσιμο εμπλουτισμένο ουράνιο ή μεικτό οξείδιο, ενώ κάποιοι χρησιμοποιούν φυσικό ουράνιο (U). Το εμπλουτισμένο ουράνιο, περιέχει το ισότοπο U235 σε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι το φυσικό ουράνιο, ενώ το μεικτό οξείδιο εκτός από ουράνιο περιέχει και τα ισότοπα Pu239 και Pu240 του πλουτωνίου. Υπάρχουν και αντιδραστήρες σχάσης που χρησιμοποιούν ως καύσιμα είτε το πλουτώνιο είτε το ισότοπο U233 του ουρανίου.

Το καύσιμο βρίσκεται σε ειδικούς φορείς (containers), σε μορφή ράβδων καυσίμου (fuel pins). Αυτές οι ράβδοι τοποθετούνται με καθορισμένη διάταξη μέσα στον επιβραδυντή (moderator), ο οποίος είναι γραφίτης ή βαρύ ύδωρ και σκοπός του είναι να επιβραδύνει τα νετρόνια που παράγονται από τις σχάσεις. Οι ρυθμιστικές ράβδοι, που χρησιμεύουν στη διατήρηση ενός σταθερού ρυθμού σχάσης, εισέρχονται στον πυρήνα του επιβραδυντή και η θέση τους μεταβάλλεται έτσι ώστε να επιτευχθεί ο επιθυμητός ρυθμός σχάσης· όταν οι ράβδοι είναι βαθύτερα μέσα στον πυρήνα, επιβραδύνουν περισσότερα νετρόνια κι έτσι μειώνεται ο ρυθμός σχάσεων. Το αντίθετο συμβαίνει όταν οι ράβδοι αποσύρονται.


Ένα ψυκτικό υλικό κυκλοφορεί υπό πίεση μέσα στα λεγόμενα "κανάλια" του επιβραδυντή. Σκοπός της κυκλοφορίας του ψυκτικού είναι η απαγωγή της θερμικής ενέργειας και η μεταφορά της σε εναλλάκτη θερμότητας. Ο επιβραδυντής βρίσκεται στο εσωτερικό χαλύβδινου προστατευτικού περιβλήματος, κατασκευασμένου έτσι ώστε να αντέχει στις υψηλές πιέσεις και θερμοκρασίες στο εσωτερικό του αντιδραστήρα. Γύρω από το χαλύβδινο περίβλημα υπάρχει θωράκιση από σκυρόδεμα που εμποδίζει τη ραδιενέργεια να φτάσει στους χειριστές του αντιδραστήρα και το περιβάλλον, τόσο σε συνθήκες κανονικής λειτουργίας όσο και σε περίπτωση ατυχήματος.





Βασικές διαδικασίες 

Η διαδικασία που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό ενός πυρηνικού αντιδραστήρα κατά τη διάρκεια παραγωγής σταθερού ποσού ισχύος μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω στάδια:


Η σχάση κάθε πυρήνα U235 παράγει θραύσματα σχάσης μεταξύ των οποίων και νετρόνια. Τα θραύσματα της σχάσης μεταφέρουν το μεγαλύτερο ποσοστό της κινητικής ενέργειας που απελευθερώνεται από τον πυρήνα του ουρανίου. Αυτή την κινητική ενέργεια την αποδίδουν σε άλλα άτομα με τα οποία συγκρούονται και έτσι οι ράβδοι των καυσίμων θερμαίνονται.
Τα νετρόνια της σχάσης εξέρχονται των ράβδων καυσίμου με κινητική ενέργεια της τάξης των MeV. Εισέρχονται στον χώρο του επιβραδυντή και συγκρούονται με τα άτομά του, μεταφέροντας έτσι την κινητική τους ενέργεια σε αυτά. Έτσι τα άτομα του επιβραδυντή αποκτούν ενέργεια και τα νετρόνια επιβραδύνονται έως ότου η μέση κινητική ενέργειά τους είναι περίπου ίση με αυτήν των ατόμων του επιβραδυντή καθώς αυτά ταλαντώνονται στο κρυσταλλικό του πλέγμα. Αυτά τα νετρόνια λέγονται θερμικά νετρόνια επειδή δεν χάνουν (κατά μέσο όρο) άλλη ενέργεια, μοιράζοντάς την στα άτομα του επιβραδυντή.
Τα νετρόνια που έχουν επιβραδυνθεί πλέον εισέρχονται ξανά στις ράβδους του καυσίμου και προκαλούν νέες σχάσεις πυρήνων U235 και έτσι επαναλαμβάνεται η διαδικασία.

Ιστορία

Παρά το γεγονός ότι οι επιστήμονες μόλις τις τελευταίες δεκαετίες κατάφεραν να κατασκευάσουν τεχνητούς πυρηνικούς αντιδραστήρες όπου γίνεται ελεγχόμενη σχάση, εντούτοις φυσικοί πυρηνικοί αντιδραστήρες προϋπήρξαν περίπου ενάμισι δισεκατομμύριο χρόνια πριν. Ανακαλύφθηκαν το 1972 από τον Γάλλο φυσικό Φρανσίς Περέν στα ορυχεία ουρανίου του Όκλο, στην Γκαμπόν της Δυτικής Αφρικής. Σε περίπου δεκαπέντε τοποθεσίες, η αναλογία μεταξύ U235 και U238, αλλά και άλλων ραδιενεργών ισοτόπων σε σχέση με τις κανονικές τους συγκεντρώσεις στο φλοιό της γης, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι κάποτε στα συγκεκριμένα σημεία έλαβαν χώρα πυρηνικές αντιδράσεις σχάσης πολύ παρόμοιες με αυτές που συμβαίνουν στο εσωτερικό ενός σύγχρονου αντιδραστήρα. Οι αντιδραστήρες αυτοί "λειτούργησαν" για περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια, "παράγοντας" περίπου 100 kW ενέργειας σε αυτό το διάστημα.

Ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας κατασκευάστηκε στα πλαίσια του σχεδίου Μανχάταν, το 1942, υπό την καθοδήγηση του Ενρίκο Φέρμι στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Το καύσιμο που χρησιμοποιήθηκε ήταν φυσικό ουράνιο, το οποίο περιέχει σε ποσοστό μικρότερο του 1% το ισότοπο του ουρανίου U-235 και κατά 99% αποτελείται από U-238 το οποίο δεν υφίσταται εύκολη σχάση.

Ο Φέρμι είχε παρατηρήσει ότι η σχάση αυξανόταν όταν κάποιο μέσο επιβράδυνε τα νετρόνια και έτσι στον πρώτο πυρηνικό αντιδραστήρα που κατασκεύασε χρησιμοποιήθηκαν επιβραδυντές αποτελούμενοι από γραφίτη. Το ουράνιο που αποτελούσε το καύσιμο λαμβανόταν από οξείδιο του ουρανίου που τοποθετούνταν σε μεγάλες ποσότητες πάνω στους στύλους του γραφίτη. Ρυθμιστικές ράβδοι καδμίου που εισέρχονταν στον αντιδραστήρα χρησίμευαν στο να προλαμβάνεται η αλυσιδωτή αντίδραση όταν αυτή δεν ήταν επιθυμητή. Ο Φέρμι, πριν τη λειτουργία του αντιδραστήρα, έδωσε εντολή να αφαιρεθούν όλες οι ρυθμιστικές ράβδοι εκτός από μία η οποία ήταν ικανή να σταματήσει τη δημιουργία αλυσιδωτής αντίδρασης. Μετά αφαιρέθηκε και αυτή σταδιακά και σε κάθε στάδιο ελεγχόταν ο ρυθμός της σχάσης για να διαπιστωθεί αν ήταν ίδιος με αυτόν που είχε υπολογιστεί θεωρητικά. Όταν αφαιρέθηκε και το τελευταίο τμήμα της ρυθμιστικής ράβδου, η έκλυση της ενέργειας ανοδικά έφτασε σε ένα σταθερό επίπεδο και αυτό αποτέλεσε τον πρώτο (τεχνητό) έλεγχο πυρηνικής σχάσης.

Είδη πυρηνικών αντιδραστήρων

Οι Πυρηνικοί αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος ονομάζονται Πυρηνικοί αντιδραστήρες ισχύος ή Πυρηνικοί σταθμοί ισχύος και διακρίνονται σε τέσσερις βασικούς τύπους στους οποίους όλοι χρησιμοποιούν νερό ως ψυκτικό μέσο και κατηγοριοποιούνται ανάλογα με το είδος του νερού που χρησιμοποιούν ως επιβραδυντή. Αυτοί οι τύποι είναι:

Α. Αντιδραστήρες ελαφρού ύδατος (LWR - Light-Water Reactors). Αυτοί διακρίνονται στους δύο επιμέρους τύπους:
Αντιδραστήρας πεπιεσμένου ύδατος (PWR - Pressurized Water Reactors) και
Ζέοντος ύδατος (BWR - Boilling Water Reactors).

Β. Αντιδραστήρες βαρέoς ύδατος (HWR - Heavy Water Reactors) που με τη σειρά τους διακρίνονται σε:
Πεπιεσμένου βαρέος ύδατος (HPWR - και Heavy Pressurized-Water Reactors)
Αντιδραστήρας ζέοντος βαρέoς ύδατος (HBWR - Heavy Boiling Water Reactors).
Οι τύποι Α1 και Α2 αποτελούν το 72% των εγκατεστημένων Πυρηνικών Σταθμών ισχύος. Επίσης τύπου Α1 που είναι μικρότερου όγκου, είναι εκείνοι που φέρονται στα πυρηνοκίνητα πλοία.

Υπάρχουν επίσης οι αεριόψυκτοι πυρηνικοί αντιδραστήρες που χρησιμοποιούν ως επιβραδυντή γραφίτη και ως ψυκτικό μέσο διοξείδιο του άνθρακα ή ήλιο. Η τεχνολογία με το διοξείδιο του άνθρακα έχει σταματήσει να αναπτύσσεται και η Μεγάλη Βρεττανία που έχει αρκετούς τέτοιους σκοπεύει να τους αντικαταστήσει με τον γενιάς ΙΙΙ+ της γαλλικής Areva τον EPR που είναι τύπος PWR, αλλά με το ήλιο υπάρχει πρόταση για ένα εντελώς κλειστό κύκλωμα όπου το αέριο σε ψηλή θερμοκρασία (περίπου 850°C) από τον αντιδραστήρα θα κινεί αεριοστρόβιλο με αναμενόμενη θερμοδυναμική αποδοτικότητα 48%. Το ήλιο έχει το πλεονέκτημα να είναι χημικά και πυρηνικά αδρανές, ενώ τα καύσιμα ενός τέτοιου αντιδραστήρα δε θα μπορούν να λειώσουν σε περίπτωση απώλειας της ψυκτικής λειτουργίας.

Ένας άλλος τύπος πυρηνικών αντιδραστήρων που έχουν κατασκευαστεί είναι οι αναπαραγωγοί αντιδραστήρες. Ο πιο επιτυχημένος είναι ο ρωσικός BN-600 που εκτός από τα 560MW που εξάγει, παράγει και περισσότερα καύσιμα από ότι καταναλώνει. Σε τέτοιους αντιδραστήρες χρησιμοποιείται το Th232 για παραγωγή U233 και το U238 για παραγωγή Pu239 και αναπόφευκτα Pu240. Τυπικά το πρωτεύον τους ψυκτικό είναι υγρό νάτριο που παρουσιάζει αρκετές τεχνολογικές προκλήσεις, αλλά υπάρχει πρόταση για αερόψυκτους αναπαραγωγούς αντιδραστήρες με ήλιο.



Δείτε την λειτουργία ενός πυρηνικού αντιδραστήρα











Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Παναγία της ειρήνης





Παναγία της Ειρήνης 

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ.





Βρίσκεται μέσα στην δυτική αφρικανική ζούγκλα, και είναι η μεγαλύτερη καθολική εκκλησία του κόσμου. 





Πρόκειται για την βασιλική της Παναγίας της ειρήνης.
Στην Ακτή του Ελεφαντοστού οι κάτοικοι είναι μόνο κατά το 20-30% χριστιανοί.





Η μεγάλη βασιλική ήταν έργο του πρώην καθολικού προέδρου της Ακτής του Ελεφαντοστού, ο οποίος ήθελε να αφήσει ένα μνημείο στην ιστορία του κόσμου, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τον λαό του.




Ως μέρος του σχεδίου για την πόλη, ο πρόεδρος θέλησε να μνημονεύσει την κίνηση του αυτή, με την κατασκευή αυτού του μεγαλοπρεπή ναού που σήμερα θεωρείται η μεγαλύτερη καθολική εκκλησία του κόσμου,





Η βασιλική κτίστηκε μεταξύ των ετών 1985 και 1989 με κόστος 300 εκατ. Δολάρια ΗΠΑ.






Διαμορφώθηκε και σχεδιάστηκε σκόπιμα έτσι ώστε να είναι ένα πιστό αντίγραφο της βασιλικής του Αγ. Πέτρου στη Ρώμη, με την διαφορά ότι το μέγεθος αυτού του ναού είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτόν του ναού του Βατικανού.






Ο ναός προκάλεσε μεγάλη διεθνή διαμάχη. Πρόκειται για έναν πλούσιο λαμπερό, με ιταλικό μάρμαρο που βρίσκεται σε μία περιοχή όπου μόνο μια μειοψηφία των σπιτιών έχουν τρεχούμενο νερό και κατάλληλες εγκαταστάσεις υγιεινής.





Καθώς βέβαια το κόστος της βασιλικής έχει διπλασιάσει το εθνικό χρέος της Ακτής του Ελεφαντοστού, παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι καθολικοί κάτοικοι της χώρας, είναι υπερήφανοι για το μνημείο αυτό.















































Kutna Hora

Kutna Hora,Τσεχία O ναός των σκελετών







Στον ναό αυτό χρειάζεται να έχει ο επισκέπτης - προσκυνητής αρκετά γερά νεύρα για να τον δει από μέσα.






Πρόκειται για ένα όμορφο ναό σε ότι αφορά την αρχιτεκτονική του, στην πόλη Κούτνα Χόρα της Τσεχίας, ο οποίος  ωστόσο, στο εσωτερικό του, δείχνει εντελώς διαφορετικός από αυτό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, όσο ισχυρή ή ίσως ακόμη και νοσηρή φαντασία διαθέτει. 
είναι επιπλωμένος και αριστοτεχνικά διακοσμημένος με 40 χιλιάδες ανθρώπινους σκελετούς προερχόμενους από την επιδημία της μαύρης πανούκλας και του πολέμου των Ουσιτών. Το θέαμα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, και σίγουρα για πολύ γερά νεύρα. Πουθενά στον κόσμο δεν θα συναντήσει κανείς κάτι παρόμοιο και κάτι τόσο μακάβριο.