Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Λυκία

Λυκία
Η αρχαία Λυκία




Η Λυκία βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας. Συνορεύει στα δυτικά με την Καρία, στα βόρεια με τη Φρυγία, στα βορειανατολικά με Πισιδία και στα ανατολικά με τη Παμφυλία.
Η Λυκία στα βάθη των αιώνων είχε πολλές ονομασίες που μας παραδίδουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Ο Ησύχιος την αποκαλεί Γιγαντία και Τελμιλία και λέει αυτό ήταν το όνομα της πριν ονομαστεί Λυκία . Ο Παυσανίας με τον Ηρόδοτο λένε ότι λεγόταν Μιλυάδα, με την εγκατάσταση των Κρητών του Σαρπηδόνα μετά ονομάστηκε σε Τερμιλία. Με την έλευση στην περιοχή του Λύκου ονομάστηκε Λυκία.
Τα σημαντικότερα βουνά της Λυκίας είναι Κράγος, ο Αντίκραγος, ο Μασσίκυτος, ο Κλίμαξ, ο Όλυμπος, και τα βουνά των Σολύμων. Τη διαρρέουν οι ποταμοί Ξάνθος, ο Μύρος, ο Αρύκανδος και ο Λίμυρος.






Αναφορά στη Λυκία γίνεται στην Ιλιάδα, όταν ο Πάτροκλος σκοτώνει τον εξέχοντα ήρωα της, τον Σαρπηδόνα. Εκεί επεμβαίνει ο Δίας (στίχοι Π 663-683 και δίνει εντολή στον Απόλλωνα για την ανάληψη του νεκρού Σαρπηδόνα από το πεδίο της μάχης και τη μεταφορά του στην πατρική Λυκία.
Η κατοίκηση της Λυκίας ξεκινά από την προϊστορική εποχή. Τα παλαιότερα ευρήματα είναι ο οικισμός του Kataras-Semahoyuk που ανάγετε στην πρώιμη εποχή του χαλκού (2700-2300 π.Χ.) και ο οικισμός του Bagbazi της χαλκολιθικής περιόδου. Στις μεσογειακές ακτές της έχουν βρεθεί ίχνη μυκηναϊκής παρουσίας. Κάποιοι ερευνητές ταυτίζουν τους αρχαίου Λύκιους με τους Lukka - Lukki των χετταιϊκών κειμένων. Σύμφωνα με αυτά τα κείμενα οι Λύκιοι σαν σύμμαχοι των Χετταίων πήραν μέρος στη μάχη του Καντές. Τον 7ο αιώνα Ρόδιοι αποίκησαν τις ακτές της και ίδρυσαν τη Φασηλίδα τη Ροδιάπολιν και τα Κορύδαλλα.






Οι ιστορικές πηγές για τη Λυκία ξεκινούν όταν ο στρατός του Κύρου την κατακτά το 540 π.Χ..

Το 546 π.Χ. εισβάλουν στη Λυκία οι Πέρσες με τον στρατηγό Άρπαγο, όπως μας αναφέρει ο Ηρόδοτος οι κάτοικοι της Ξάνθου ήταν οι μόνοι που αντιστάθηκαν και έδειξαν μεγάλο ηρωισμό κατά την διάρκεια της πολιορκίας. Τέλος όταν είδαν ότι η πόλη θα πέσει στους Πέρσες, μάζεψαν ολα τα γυναικόπαιδα στην ακρόπολη και έβαλαν φωτιά, οι ίδιοι πραγματοποίησαν έξοδο πέφτοντας όλοι στο πεδίο της μάχη. Οι Λύκιοι συμμετείχαν και στην εκστρατεία του Ξέρξη με 50 πλοία με αρχηγό τον Κυβερνίσκο γιος του Σίκα[6]. Με το τέλος των περσικών πολέμων ο Κίμων κατέστρεψε την Ξάνθο και κατέλαβε την Φασηλίδα. Όταν οι πόλεις της Λυκίας έγιναν ανεξάρτητες από τους Πέρσες προσχώρησαν στην Αθηναϊκή συμμαχία.

αρχαίοι τάφοι στη Λυκία
Εξελληνίστηκε κατά την περίοδο του Μ. Αλεξάνδρου, όταν εκείνος την κατέκτησε ολόκληρη μαζί με την Παμφυλία θέλοντας να εξουδετερώσει τη δύναμη του Περσικού ναυτικού, αφού κυριάρχησε στα παράλια. Αφού κατέβαλε με επίθεση τα Ύπαρνα, ανέθεσε τη διοίκησή της στον παιδικό του φίλο Νέαρχο, τον οποίο όρισε ως σατράπη. Μετά τον θάνατο του πέρασε στην κυριαρχία του Αντίγονου και μετά των Πτολεμαίων. Ο Αντίοχος Γ΄ την προσάρτησε στο βασίλειο του και τέλος στους Ρωμαίους.






Οι Λυκιακές πόλεις είχαν δημιουργήσει το κοινό των Λυκίων που ήταν μια ομοσπονδία των πόλεων της Λυκίας. Από αυτές 23 πόλεις είχαν δικαίωμα ψήφου και αποφάσιζαν από κοινοί σε περιπτώσεις πολέμων και συμμαχιών. Το κοινό υπήρχε από τον 3ο αιώνα π.Χ. και διατηρήθηκε και στα ρωμαϊκά χρόνια.
Δεν είναι γνωστό πότε εκχριστιανίστηκε η Λυκία, τα Μύρα αποτελούσαν μητρόπολη με πάνω από 30 επισκοπές. Από εδώ πέρασε 3 φορές ο Απόστολος Παύλος ενώ Λύκιος ήταν και ο Άγιος Νικόλαος επίσκοπος Μύρων, όπως και ο Νίκανδρος πρώτος επίσκοπος Μύρων. Το γνωστότερο μοναστήρι της Λυκίας ήταν αυτό της Σιών, γνωστός είναι και ο «Θησαυρός της Σιών» που βρέθηκε το 1963 και αποτελείται από 71 αργυρά σκεύη της μονής.

Στη Βυζαντινή αυτοκρατορία η Λυκία αρχικά ήταν ανεξάρτητη επαρχία και αργότερα ανήκε στο θέμα των Κυβιραιωτών. Από τον 7ο έως τον 9ο αιώνα οι ακτές της Λυκίας δέχτηκαν επιδρομές Αράβων πειρατών με αποτέλεσμα την εγκατάλειψη των παραλιακών περιοχών της.






Λυκιακοί τάφοι
Χαρακτηριστικό της Λυκίας είναι οι τάφοι, οι οποίοι είναι λαξευμένοι σε βράχους, διώροφοι με τριγωνική στέγη. Πολλοί έχουν ανάγλυφη διακόσμηση ενώ στο εσωτερικό τους έχουν μεγάλων διαστάσεων σαρκοφάγους με παραστάσεις από την καθημερινή ζωή και τη μυθολογία.











Ta Prohm



TA PROHM

Ta Prohm στην Καμπότζη




Prohm είναι η σύγχρονη ονομασία του ναού, ενώ αρχικά ονομαζόταν Rajavihara.

Εδώ, οι παρεμβάσεις της  φύσης είναι τόσο εντυπωσιακές όσο και τα περίτεχνα ανάγλυφα των «άπσαρα», των κομψών και καλοχτενισμένων χορευτριών που κοσμούν τους ακλόνητους τοίχους.





Στα Προχμ, όπου γυρίστηκαν σκηνές της πρώτης ταινίας «Λάρα Κροφτ: Τομπ Ράιντερ», γιγάντια δέντρα φυτρώνουν μέσα από το πάτωμα και τη σκεπή του ναού. Οι ρίζες μοιάζουν να χύνονται ανάμεσα στους σκαλιστούς τοίχους, σαν να δηλώνουν την απόλυτη κυριαρχία της φύσης.









Ο δεινόσαυρος του Ta Prohm σε τοίχο ναού κοντά στο Άνγκορ Βατ στην Καμπότζη.





Χιλιάδες τουρίστες επισκέπτονται την Καμπότζη κάθε χρόνο με αποκλειστικό σκοπό να θαυμάσουν από κοντά τους ναούς Άνγκορ Βατ, το μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο παγκοσμίως.

Ξεκίνησε να κατασκευάζεται από τους Χμερ κατά την περίοδο της βασιλείας του Σουριαβαρμάν II κατά τον 12ο αιώνα ως ο κύριος ναός αλλά και ως η πρωτεύουσα του κράτους του.

Ωστόσο, οι περισσότεροι επισκέπτες ενδιαφέρονται για ένα από τα μυστήρια του. Στο Ta Prohm, κοντά στο Άνγκορ Βατ υπάρχει ένα μικρό σκάλισμα σε έναν ετοιμόρροπο τοίχο του ναού που φαίνεται να δείχνει έναν δεινόσαυρο ( Στεγόσαυρο) για την ακρίβεια.
Το σκάλισμα βρίσκεται σε μια ήσυχη γωνιά του συγκροτήματος σε ένα πέτρινο ναό που τυλίχθηκε στη βλάστηση της ζούγκλας από τις ρίζες των αιώνων δέντρων Banyan.